Leonardo da Vinci
Léonardo da Vinci (gumelar di Vinci, Propinsi Firenze, Italia, ping 15 April 1452 - maot di Clos Lucé, Perancis, 2 Méi 1519 dina usia 67 taun) nyaéta arsiték, musisi, panulis, pematung, jeung palukis Renaisans Italia.[1] Anjeunna digambarkeun sabagé arketipe "manusa renaisans" jeung sabagé jenius universal.[1]
Léonardo katélah ku lukisanna anu piawai, sapertosJamuan Pamungkas jeung Mona Lisa.[1] Anjeunna ogé dikenal ku sabab ngadésain loba ciptaan anu ngantisipasi teknologi modérn tapi anu jarang dijieun samasa hirupna, sabagé conto ide-idena ngenaan tank jeung mobil anu dituangkanna liwat gambar-gambar dwiwarna.[1] Salian éta, anjeunna ogé ilubiung dina ngamajukeun élmu anatomi, astronomi, jeung teknik sipil nepi ka kuliner.[1]
Ngeunaan da Vinci
Tileutik Da Vinci geus diajar ngalukis jeung Andrea del Verrocchio.[2] Kamampuan ngalukisna bahkan ngaleuwihan sang guru.[2] Taun 1481 Léonardo pindah ka Milan.[2] Hasil karyana anu paling terkenal nyaéta Kuda Sforza anu dikerjakeunnana salila kurang leuwih 11 taun.[2] Da Vinci teu sa ukur ngalukis jeung nyieun patung, tapi ogé nyieun rancangan jalan, walungan, kanal-kanal di kota Milan.[2] Anjeunna ogé terampil ngaulinkeun alat musik.[2] Da Vinci tuluy dibéré pagawéan di kota Milan ku Raja Louis XII jeung Paus Leo X di kota Roma.[2] Anjeunna mantuan Raphael jeung Michaelangelo ngarancang katedral Santo Petrus.[2] Dina kahirupanna Léonardo resep kana élmu pangaweruh.[2] Anjeunna ngamimitian nalungtik manuk hiber jeung ngarancang mesin pikeun hiber.[2] Pamikiranna éta aya dina buku catetanna saloba 7.000 kaca.[2] Dina buku éta ogé aya sketsa ngeunaan studi awak manusa.[2] Dina jaman éta, anatomi awak manusa teu leuwih ti saukur susugannan, sabab saha waé teu meunang ngabedah janazah.[2] Ku kanekatanna susulumputan néangan kasempetan ngabedah awak jelma nu geus maot, nu engkéna tindakan anu teu lazim di jamanna ieu mérékeun kontribusi anu géde piekun dunia kadokteran.[2]
Karya Da Vinci
Lukisan
Sanajan lukisan Da Vinci loba kénéh nu can réngsé, anjeunna tetep saurang seniman anu luar biasa inovatif jeung mangaruhan.[3] Dina taun mimiti, gaya lukisanna di sajajarkeun jeung Verrocchio.[3]
Inovasi gayana malah leuwih jelas dina lukisan The Last Supper (dijueun taun 1495-1497), di mana anjeunna nyiptakeun deui hiji téma tradisional ku cara anu anyar.[3] Dina ieu lukisan, nunjukkeun gabar 12 urang murid sabagé tokoh individu, anu dikelompokeun dina hiji komposisi anu dinamis tina tilu bagéan.[3] Lukisan ieu dijieun dina dinding biara gereja Santa Maria delle Grazie di Milan, Italia.[4]
Tapi ieu lukisan dijieun ku cét minyak anu goréng pikeun lukisan dina dinding nu nyebabkeun lukisan gancang pupul.[4] Sabada sababaraha kali diréstorasi, ahirna dilakukeun réstorasi gedé-gedéan nu ahirna bérés taun 1999.[4]
Salian ti The Last Supper lukisan nu leuwih terkenal deui nyaéta lukisan Mona Lisa.[5] Lukisan Mona Lisa dikerjakeun kira-kira taun 1503-1506.[6]