Jedzenie już dawno przestało być dla zaspokojeniem fizjologicznych potrzeb, przynajmniej na sytym Zachodzie. Stało się pasją, obsesją, chorobą. To my jesteśmy dla jedzenia. Zredukowaliśmy się do przewodu pokarmowego. Rozmowy przy stołach toczą się wokół tego, co jemy, czego nie jemy i dlaczego, co ma ile kalorii, jaka dieta jest najskuteczniejsza, która przedłuża życie w nieskończoność. Jednocześnie, obok świata nadmiaru, który musi się ograniczać, żeby nie umrzeć z przeżarcia, istnieje ogromny obszar głodu, w którym 600 kalorii dziennie to nie menu dostarczane za ciężkie pieniądze przez elegancki catering, ale dramatyczna codzienność.
Kuratorki wystawy "Jedzenie w sztuce" w krakowskim MOCAK-u zbudowały ekspozycję na napięciu między nadmiarem a brakiem. To podstawowy dynamit rozsadzający współczesny świat. Kuratorzy zaprosili 66 artystów i artystek z Polski i ze świata. Oglądamy obrazy, fotografie, instalacje, filmy z jedzeniem na pierwszym planie. Ogromne wrażenie zrobiły na mnie fotografie australijskiej artystki Marian Drew przygotowane dla kampanii proekologicznej pokazującej skutki urbanizacji Australii. Na zdjęciach inspirowanych malarstwem flamandzkim artystka umieściła w roli martwej natury zwierzęta zabite w wypadkach drogowych lub podczas karczowania lasów. Przejmujące. Krzysztof Bednarski wykleił blat stołu liścikami, które przez lata zostawiała mu mama. Kochany Krzysztofie, zupa na kuchence, mięso w mikrofali, ziemniaki trzeba zagotować – dla naszym mam i babć karmienie było językiem miłości.
